Pavo

Pavo-rodzaj ptaków z rodziny kurowatych,obejmujący gatunki występujące w Azji.
Zazwyczaj mówi się na nie ''paw''.
Samiec-kolorowy,piękny. Tułów oraz głowa niebieskie(odcień indygo).Ogon zielony z tzw. "pawimi oczkami".
Samica-tułów szary.Ogon w odcieniu szarości.

Łabędź

Łabędź-rodzaj ptaków pływających z rzędu blaszkodziobych,rodziny kaczkowatych,podrodziny gęsiowatych.
Szyja długa, o 23 lub 24 kręgach.
Dziób równo-szeroki,przy końcu płaski i zaokrąglony.
Nogi krótkie z długimi placami.
Barwa łabędzi jest biała lub czarna,w młodości szaropopielata.
Pióra łabędzi są gęste i sztywne,podbite gęstym puchem,bardzo sprężystym.Ze skóry garbowanej wraz z piórami robiono kiedyś drogie futro łabędzie.
Skrzydła szerokie.
Ogon krótki.
Żywią się trawą i roślinami,a także wodnymi mięczakami i innymi drobnymi zwierzętami.
Pływają bardzo szybko,ustawiając pióra skrzydeł pod wiatr.
Chód niezgrabny.
Lot szybki i wytrzymały.
Monogamiczne,łączą się w trwałe pary.
Gniazda naziemne.W czasie wysiadywania jej samiec ciągle strzeże samicy,bierze udział w opiece nad pisklętami.
Brak dymorfizmu płciowego.
Głos donośny,krzykliwy,dzięki zakrzywionej w pętlę tchawicy.Łabędź niemy wydaje dźwięki syczące i chrapliwe.
Mięso ciemne i chude.
Występują na wszystkich kontynentach,z wyjątkiem Afryki(niektóre zimują w Afryce).Trzymają się na powierzchni wód stojących,słodkich.W czasie wędrówek nocują na brzegach morskich.

Orzesznica

Orzesznica-gatunek niewielkiego,rudego gryzonia z rodziny popielicowatych jedynego przedstawiciela rodzaju Muscardinus,mieszkającego w lasach.Żywi się orzechami,jagodami i żołędziami.
Opis
Długość ciała 6-9 cm,długość ogona 5-8 cm,masa ciała 9-23 kg.Grzbiet ma brązowo-szary,ubarwienie rude,spód ciała jest kremowy.Przejście między tymi barwami jest stopniowe.
Występowanie
Orzesznica występuje od Wielkiej Brytanii poprzez Francję aż do zachodniej Rosji.Na północy zamieszkuje tylko południową część Szwecji.W Polsce być może występuje na całym jej terytorium,ale najliczniejsza jest w południowo-wschodniej i południowej części kraju;brak jest jakichkolwiek znanych stanowisk(również historycznych) z Pomorza Środkowego i Pomorza Gdańskiego.Lokalnie może być gatunkiem bardzo rzadkim-w środkowej Wielkopolsce znane jest tylko jedno stanowisko tego gatunku w okolicach Promna.
Biotop
Występuje głównie w lasach i większych zadrzewieniach,szczególnie preferuje zarośla leszczynowe.W lasach przebywa najczęściej w warstwie podszytu.
Tryb życia
Prowadzi nocny tryb życia.W dzień przebywa w wybudowanych przez siebie gniazdach.Buduje dwa rodzaje gniazd.Jedno z nich to gniazdo lęgowe.Ma ono tylko jedne wejście,jest umieszczone nisko nad ziemią w gęstych krzakach i miękko wyścielone.Drugi typ gniazda służy jej jako dzienna kryjówka.Jest ono zbudowane mniej starannie i umieszczone wyżej.Na zimę zapada w sen zimowy,trwający od października do początku kwietnie.Żywi się przede wszystkim pokarmem roślinnym-jagodami i innymi owocami,żołędziami,orzechami,nasionami buka.O[prócz tego zjada też pewne ilości owadów.
Rozród
Ciąża trwa około 4 tygodnie.W ciągu roku samica rodzi 2 mioty,w każdym od 1 do 7 młodych.Mł0de rodzą się ślepe,oczy otwierają dopiero po 18 dniach.Mlekiem matki żywią się przez miesiąc,a usamodzielniają się po 6 tygodniach.Żyją 3-4 lata.
Ochrona
W Polsce podlega ścisłej ochronie.

Delfiny

Delfin-ogólne określenie wodnych ssaków z rzędu waleni,podrzędu zębowców.Obejmuje średniej wielkości walenie charakteryzujące się wydłużonym pyskiem i obecnością melonu.
Wyróżnia się delfiny oceaniczne i delfiny słodkowodne.
Zamieszkują morza obu półkul.Często przebywają w gromadach (stadach) od kilku do nawet kilkuset o wyraźnie zaznaczonej hierarchii.Odbywają dalekie wędrówki.Posiadają zdolność do echolokacji.Delfin śpi,unosząc się w wodzie na głębokości około 50 cm,z jednym okiem otwartym.Oddycha wynurzając się co 30 sekund na powierzchnię nie budząc się.Delfiny często polują ławicami.Czasami nawet polują z rekinami.Żywią się rybami,kalmarami i skorupiakami.Ich głównym naturalnym wrogiem jest orka.
Delfiny są społeczne zorganizowane.Ten fenomenalny aspekt ich życia zależny jest od trzech czynników:odżywiania,rozmnażania oraz unikania drapieżników.U wielu gatunków liczba osobników w grupie nie jest stała.Grupy te charakteryzują się płynnością,niektóre delfiny odłączają się od stada i poszukują nowego,zaś inne przyłączają się.Posiadają inteligencję przewyższającą szympansy (współczynnik encefalizacji EQ delfina 4-5,dla porównania EQ człowieka wynosi 7,a szympansa tylko 2,5).Tresuje się je do sztuczek w delfinariach.Zdarza się,że pomagają innym delfinom,rannym lub chorym,a czasami nawet człowiekowi.
Tworzenie dużych społeczności pozwala delfinom uniknąć ataku drapieżnika,przede wszystkim rekina.Samice ze swoimi maluchami otoczone są szczególnym "parasolem ochronnym",ponieważ zawsze znajdują się wewnątrz stada.

Myszoskoczek

Myszoskoczki to gryzonie żyjące w Środkowej Azji,Indiach,Środowym Wschodzie i w Afryce.Zamieszkują sawannę,stepy oraz rejony pustynne.Ich kolorystyka waha się od szaro-siwej po brązowo-czerwoną,w zależności od naturalnego środowiska.Myszoskoczek ma zazwyczaj biały brzuch,rzadziej kremowy.Ogon jest owłosiony i często jest zakończony małą czarną kępką.Zostały zaliczone do tego samego podrzędu co myszy i szczury.
Myszoskoczek najczęściej trzymany jako zwierzę domowe to myszoskoczek mongolski.Po raz pierwszy został złapany w 1867 roku we Wschodniej Mongolii.W Japonii,w 1930 roku zostały one rozmnożone w niewoli,a w 1954 roku zostały przywiezione do USA i stamtąd kilki par trafiło do Wielkiej Brytanii.
W naturze myszoskoczek mongolski żyje w grupie do 20 osobników,spośród których tylko jedna określona para regularnie wydaje potomstwo.Żyją w dużej norze,rozciągającej się na około pół metra głębokości i będącej systemem ślepych korytarzy przeznaczonych na gniazdo lub składowanie pożywienia.Ich pożywienie składa się głównie z ziaren,korzeni i liści.Wiele myszoskoczków uzupełnia swoją dietę także owadami.Ich środowisko naturalne jest suche.Dlatego też myszoskoczek jest przystosowany do oszczędzania wody w organiźmie poprzez wydalanie niewielkich ilości moczu.Ciepłotę ciała dość dobrze utrzymują dzięki owłosionemu ogonowi i małym uszom zewnętrznym.Ich znakomicie rozwinięte ucho wewnętrzne i środkowe zapewnia im doskonały słuch,nawet przy bardzo niskich częstotliwościach.Myszoskoczki komunikują i rozpoznają się za pomocą zapachu,raczej rzadko wydają jakiekolwiek odgłosy.Charakterystycznym i stosunkowo rzadko wydawanym dźwiękiem jest rytmiczne tupanie.Ma ono miejsce podczas poczucia niebezpieczeństwa lub podczas godów.W odróżnieniu od większości myszoskoczków i gryzoni,myszoskoczek mongolski nie jest zwierzęciem nocnym.Myszoskoczek zachowuje się podobnie podczas dnia jak i nocy.
Systematyka myszoskoczka:

Domena: Eukarioty
Królestwo: Zwierzęta
Gromada: Ssaki
Podgromada: Ssaki żyworodne
Szczep: Łożyskowce
Rząd :Gryzonie
Rodzina :Chomikowate
Podrodzina: Myszoskoczki

Królik domowy

Królik domowy-udomowiona forma królika europejskiego,zajęczaka z rodziny zającowatych.Prawdopodobnie po raz pierwszy udomowiony w Hiszpanii,a Rzymianie podbijając kraj przenieśli w ten sposób hodowli na teren imperium rzymskiego.Początkowo celem hodowli królików było tylko zwiększanie masy ciała.Z czasem hodowano je również dla wełny i skór.Królik ma nie tylko znaczenie gospodarcze,ale jest również użytkowany jako zwierzę laboratoryjne i coraz częściej pełni funkcję zwierzęcia domowego utrzymywanego dla towarzystwa.
PIELĘGNACJA
Królik jest zwierzęciem łatwym w utrzymaniu.Jednak oprócz karmienia wymaga odpowiedniej pielęgnacji.Najważniejsze jest utrzymanie czystości w klatkach i w ich pobliżu.Systematycznie trzeba usuwać odchody,które są powodem zanieczyszczenia futerek i mogą stać się przyczyną zakażenie,dlatego że często zawierają jaja pasożytów i zarazki chorobotwórcze.Szczególnie upał i duża wilgotność powietrza przyspieszają rozkład odchodów i sprzyjają rozwijaniu się bakterii i grzybów.Należy dbać o prawidłową budowę ścieków w klatkach i systematycznie zmieniać ściółkę.Nie można dopuścić,żeby klatka zaczęła śmierdzieć.Raz lub dwa razy w tygodniu powinno się szczotkować futerko i pielęgnować skórę zwierzęcia.Po szczotkowaniu można wytrzeć miękką szmatką lub irchą.Nie można myć królików mydłem i wodą,ponieważ sierść traci wtedy swój naturalny połysk,staje się szorstka i nastroszona.Białe futerka królików można czyścić paloną magnezją,rozrobioną z wodą na rzadką pastę.Pastę nakłada się szczoteczką na niezanieczyszczone miejsca a po wyschnięciu szczotkuje.Trzeba regularnie skracać pazurki,bo mogą wyrosnąć tak, że będą utrudniały poruszanie się królikom.Powinno się również zwracać uwagę i oczyszczać znajdujące się w okolicach międzykrocza zewnętrzne narządy rozrodcze królików.Trzeba też dbać o dostarczenie twardej karmy,aby mogły stale ścierać odrastające siekacze.W przeciwnym razie uniemożliwią one zamykanie pyszczka.
OPIEKA WETERYNARYJNA
Króliki domowe są na ogół mało odporne,należy więc szczególnie dbać o nie i utrzymanie klatek w czystości.Powinno się również zwracać uwagę na ich stan zdrowia.Kiedy są chore lub ranne wymagają opieki weterynaryjnej.Można też poddawać je kontrolom i szczepieniom oraz opiece doraźnej.Niektórzy weterynarze wyspecjalizowali się w chirurgii królików i posiadają w tym zakresie dodatkowe kwalifikacje.W wielu krajach możliwe uzyskanie dyplomu weterynaryjnego specjalizującego się w opiece i leczeniu królików.W Wielkiej Brytanii na przykład,możliwe jest uzyskanie Certyfikatu z Medycyny Zoologicznej,czy Dyplomu Z Medycyny Zoologicznej i Specjalisty rozpoznawczego z Medycyny i Chirurgii Króliczej.

Chomik domowy

Chomiki-podrodzina gryzoni z rodziny chomikowatych.Do rodziny chomikowatych zalicza się blisko 300 gatunków zwierząt.Chomiki są właściwie bliskimi krewnymi norników,suwaka i szczura piżmowego.Zewnętrznie nie są zbytnio podobne do swych krewniaków.Zwierzęta bardziej podobne do chomików takie jak:mysz domowa,mysz leśna i inne z rodziny Muridae(myszowate) są bardzo dalekimi krewnymi chomików.Z licznej grupy chomików tylko niektóre gatunki można uznać za zwierzęta domowe.Należą do nich chomik syryjski,chomik Roborowskiego,chomik chiński,chomik Taylora,chomik dżungarski i podgatunek chomika dżungarskiego,chomik Campbella.Hodowane w domach chomiki mają swych krewnych żyjących na wolności.
Główne cechy budowy anatomicznej
Chomiki posiadają 16 zębów.2 siekacze i 6 trzonowców rozstawione na dole i na górze.Siekacze nie posiadają korzenia,dlatego rosną przez całe życie chomika.Zwierzę może je ścierać,jedząc twardy pokarm.Tuż przy obu stronach warg znajdują się pojemne torby policzkowe.Są tak duże,że po napełnieniu przekraczają podwojony obwód głowy.Służą do transportu pożywienia.Zwierzę opróżnia je pocierając je przednimi kończynami.Żołądek chomika składa się z dwóch komór.W pierwszej komorze występuje wstępne trawienie,natomiast w głównej komorze pokarm przechodzi ostateczne trawienie.
Żywienie
Podstawowym pokarmem jest specjalistyczna mieszanka dla gryzoni.Jako dodatek żywieniowy podaje się:

• Nasiona;pszenica,owies,kukurydza,jęczmień oraz pestki słonecznika i dyni(dwa ostatnie w małych ilościach).
• Warzywa;marchew,buraki,rzepa,brokuła,endywia,szpinak,liście kalafiora,pietruszka oraz brukselka(ostatnie podaje się tylko chomikom,które skończyły 12 tygodni).
• Owoce;jabłko,gruszka,winogrona.
• Zioła;krwawnik pospolity,gwiazdnica pospolita,starzec zwyczajny,koniczyna,mniszek pospolity,tasznik pospolity i liście maliny.
• Inne;rodzynki,gotowane jajko,ciasto owocowe(wszystko w małych ilościach).
• Owady-Chomiki też chętnie jedzą larwy mącznika.Należy im podawać 3-4 owady dziennie,żeby uzupełnić potrzebne białko.

Nie wolno chomików karmić:kruchą sałatą,solonymi orzeszki i słodyczami oraz gotowanymi jarzynami.
Do ścierania zębów mogą służyć gałązki z drzew owocowych(jabłoni czy gruszy).
Podział chomików
Chomiki dzielą się według wielkości na:

• duże
• średnie
• małe(karłowate

Duże chomiki
Jedynym przedstawicielem dużego chomika w Europie i Azji jest,występujący również w Polsce,chomik europejski(Cricetus cricetus).Ma wielkość świnki morskiej,ze względu na specyficzny tryb życia nie nadaje się zupełnie do trzymania w domu.
Chomiki średniej wielkości
Do tej grupy chomików zaliczany jest chomik syryjski(Mesocricetus auratus).Kwestia czy rumuński chomik (Mesocicetus newtoni) o czarnej sierści na brzuchu jest odrębnym gatunkiem,czy tylko północnym podgatunkiem chomika syryjskiego nie została do końca rozstrzygnięta.
Chomiki karłowate
Chomik bałkański (Cricetulus migratorius) również pochodzi z Europy.Do tego samego rodzaju (mimo,że zamieszkuje Azję)zalicza się chińskiego chomika pręgowanego(Cricetulus griseus).Niektóre chomiki zaliczane są do grupy karłowatych tylko ze względu na anatomię,gdyż posiadają pokaźne rozmiary.Największy z nich to chomik Tscherskia triton,podobny do szczura,z powodu bardzo długiego ogona.Calomyscus bailwardi do złudzenia przypomina mysz.Jednak Tscherskia triton,Calumyscos bailwardi oraz zaliczany do karłowatych niewielki chomik Eversmanna (Allocricetelus Eversmani)bardzo rzadko sprowadzane są do Europy.Coraz częściej w handlu spotykane są krótkoogonowe chomiki karłowate.Chodzi tu przede wszystkim o chomika dżungarskiego(Phodopus sungorus sungorus),nazywanego też syberyjskim.Jego wschodni podgatunek to karłowaty chomik Campbella(Phodorus sungorus campbell).Najmniejszym przedstawicielem karłowatych chomików jest chomik Roborowskiego (phodopus roborovskii).Jest on także najmniejszy spośród wszystkich chomików.